پرواز دل و ادب

شد کوچه به کوچه جستجو عاشق او

شد با شب و گریه روبرو عاشق او

پایان حکایتم شنیدن دارد:

من عاشق او بودم و او عاشق او

ایرج زبردست

این قلب ترک خورده ی من بند به مو بود

من عاشق او بودم و او عاشق او بود

باشد که به عشقش برسد هیچ نگفتم

یک عمر در این سینه غمش راز مگو بود

من روی خوش زندگی ام را که ندیدم

هر روز دعا کرده ام ای کاش دو رو بود

عمر کم و بی همدم و غرق غم و بی تو

چاقوی نداری همه دم زیر گلو بود

من زیر سرم سنگ لحد بود و دلم خوش

او زیر سرش نرم شبیه پر قو بود

سیدتقی سیدی

من به بعضی چهره‌ها چون زود عادت می‌کنم

پیش‌شان سر بر نمی‌آرم، رعایت می‌کنم

هم‌چنان که برگ خشکیده نماند بر درخت

مایه‌ی رنج تو باشم رفع زحمت می‌کنم

این دهانِ باز و چشم بی‌تحرّک را ببخش

آن‌ قدر جذّابیت داری که حیرت می‌کنم

کم اگر با دوستانم می‌نشینم جرم توست

هر کسی را دوست دارم در تو رؤیت می‌کنم

فکر کردی چیست موزون می‌کند شعر مرا؟

در قدم برداشتن‌های تو دقت می‌کنم

یک سلامم را اگر پاسخ بگویی می‌روم

لذتش را با تمام شهر قسمت می‌کنم

ترک افیونی شبیه تو اگر چه مشکل است

روی دوش دیگران یک روز ترکت می‌کنم

توی دنیا هم نشد برزخ که پیدا کردمت

می نشینم تا قیامت با تو صحبت می کنم

کاظم بهمنی

همای بین مرغان از آن شرف دارد

که استخوان خورد و جانور نیازارد

تو آسمانی و من ریشه در زمین دارم

همیشه فاصله ای هست، داد از این دارم

قبول کن که گذشته است کار من از اشک

که سال هاست به تنهایی ام یقین دارم

تو نیز دغدغه ات از دقایقت پیداست

مرا ببخش اگر چشم نکته بین دارم

بخوان و پاک کن و اسم خویش را بنویس

به دفتر غزلم هرچه نقطه چین دارم

کسی هنوز عیار تو را نفهمیده است

منم که از تو به اشعار خود نگین دارم

محمدعلی بهمنی

سَلاماً عَلی مَن یَعرِفون مَعنی الحُب وَ لا یَملِکون حَبیباً

سلام بر کسانی که معنی عشق را می دانند ولی محبوبی ندارند‌‌‌‌‌

جبران خلیل جبران

به نام خدا 

مادرم ای روح نواز ،ای روح ناز

هنروری مثل خویت با روی باز

مادرم نماد عشقی و شور و حال

همیشه مثبتی و کمالی و جمال

مادرم معنی جانی کلمه را عبور

از زبان قاصرم ، تشبیه آید صبور

مادرم ، چشمان زیبایت پرتو نور

قامت استوارت تکیه گاهم قطور

مادرم به جنت که زیر پای توست

آرزویم بوسه بر پا و دست توست

گرمای تو مادرم ، خورشید مهر

بر سرمان باد و بدرخشی در سپهر

می بوسم دست و پایت با دل و جان

ای معبود عشقم ، مامان با ایمان

99/05/14

داد درویشی از سر تمهید

سر قلیان خویش را به مرید

گفت از دوزخ ای نکو کردار

قدری آتش به روی آن بگذار

بگرفت و ببرد باز آورد

عقد گوهر ز درج راز آورد

گفت که در دوزخ هرچه گردیدم

درکات جحیم را دیدم

آتش و هیزم و زغال نبود

اخگری بهر اشتعال نبود

هیچ کس آتشی نمی افروخت

ز آتش خویش هر کسی می سوخت

به رنگ و بوی، دلم در هوس نمی افتد

نیاز گوشه نشینان به کس نمی افتد

ز خود تهی شده ام دام راه من مشوید

که باد سینه تهی، در قفس نمی افتد

دل شکسته فراموش می شود آسان

به یاد جام ترک خورده کس نمی افتد

پیاله گیر که انجام کار معلوم است

هماره در نی خالی نفس نمی افتد

شگفت نیست اگر گوشوار فریادم

به گوش مردم فریادرس نمی افتد

نوذر پرنگ

وضع ما در گردش دنیا چه فرقی می کند

زندگی یا مرگ، بعد از ما چه فرقی می کند

ماهیان روی خاک و ماهیان روی آب

وقت مردن، ساحل و دریا چه فرقی می کند

سهم ما از خاک وقتی مستطیلی بیش نیست

جای ما اینجاست یا آنجا چه فرقی می کند؟

یاد شیرین تو بر من زندگی را تلخ کرد

تلخ و شیرین جهان اما چه فرقی می کند

هیچ کس هم صحبت تنهایی یک مرد نیست

خانه من با خیابان ها چه فرقی می کند

مثل سنگی زیر آب از خویش می پرسم مدام

ماه پایین است یا بالا چه فرقی می کند؟

فرصت امروز هم با وعده فردا گذشت

بی وفا! امروز با فردا چه فرقی می کند

فاضل نظری

یک روز می آیی که من، دیگر دچارت نیستم

از صبر ویرانم ولی، چشم انتظارت نیستم

یک روز می آیی که من، نه عقل دارم نه جنون

نه شک به چیزی، نه یقین، مست و خمارت نیستم

شب زنده داری می کنی، تا صبح زاری می کنی

تو بی قراری می کنی، من بی قرارت نیستم

پاییز تو سر می رسد، قدری زمستانی و بعد

گل می دهی، نو می شوی، من در بهارت نیستم

زنگارها را شسته ام، دور از کدورت های دور

آیینه ای رو به توام، اما کنارت نیستم

دور دلم دیوار نیست، انکار من دشوار نیست

اصلا منی در کار نیست، امنم، حصارت نیستم

افشین یداللهی

چشم دل بازکن که جان بینی

آنچه نادیدنی است آن بینی

خاورمیانه را آفرید

از روی چشم‌های شرقی‌ات؛

پرآشوب ...

رنجور ...

خسته ...

زیبا ...

عباس حسین‌نژاد

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می کند

بلبل شوقم هوای نغمه خوانی می کند

همتم تا می رود ساز غزل گیرد به دست

طاقتم اظهار عجز و ناتوانی می کند

چشمه سار طبع من دیگر نمی جوشد ولی

جویبار اشکم آهنگ روانی می کند

بلبلی در سینه می نالد هنوزم کاین چمن

با خزان هم آشتی و گل فشانی می کند

ما به داغ عشقبازی ها نشستیم و هنوز

چشم پروین همچنان چشمک پرانی می کند

نای ما خامش ولی این زهره ی شیطان هنوز

با همان شور و نوا دارد شبانی می کند

گر زمین دود هوا گردد همانا آسمان

با همین نخوت که دارد آسمانی می کند

سال ها شد رفته دمسازم ز دست اما هنوز

در درونم زنده است و زندگانی می کند

با همه نسیان تو گویی کز پی آزار من

خاطرم با خاطرات خود تبانی می کند

بی ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی

چون بهاران می رسد با من خزانی می کند

طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند

هر چه گردون می کند با ما نهانی می کند

دور اکبر خوانی ما طی شد اکنون یک دهن

از اجل بشنو که با ما شمر خوانی می کند

می رسد قرنی به پایان و سپهر بایگان

دفتر دوران ما هم بایگانی می کند

شهریارا گو دل ما مهربانان مشکنید

ور نه قاضی در قضا نامهربانی می کند

شهریار

جاده مانده است و من و این سر باقی مانده

رمقی نیست در این پیکر باقی مانده

نخل ها بی سر و شط از گل و باران خالی

هیچ کس نیست در این سنگر باقی مانده

تویی آن آتش سوزنده خاموش شده

منم این سردی خاکستر باقی مانده

گر چه دست و دل و چشمم همه آوار شده است

باز شرمنده ام از این سر باقی مانده

روز و شب گرم عزاداری شب بوهاییم

من و این باغچه پرپر باقی مانده

شعر طولانی فریاد تو کوتاه شده است

در همین اسب و همین خنجر باقی مانده

پیشکش باد به یک رنگی ات ای پاک ترین!

آخرین بیت در این دفتر باقی مانده

تا ابد مردترین باش و علمدار بمان

با توام ای یل نام آور باقی مانده!

سعید بیابانکی